Wat doen wij als we een boodschap krijgen die ons leven op z’n kop zet? Hetzelfde als de leerlingen van Jezus: ontkennen. Het kan niet waar zijn. Het kan niet waar zijn dat we een geliefd persoon zegt weg te gaan, hij of zij komt wel weer terug, het kan niet waar zijn dat we ernstig ziek zijn, de dokter zal zich wel vergist hebben. Het kan niet waar zijn dat er geen werk meer voor ons is, we hebben juist zo ons best gedaan. Maar wat ons overkomt, hebben wij niet in de hand, legt voorganger Nel Verburg uit. Zelfs niet als we rotsen zijn of ons er één wanen. 

Struikelblok

Jezus van Nazareth vertelt ons voortdurend wat we niet willen weten.  En daarom begon Petrus, de rots, hem de les te lezen: ‘God beware U, ​Heer! Dat mag U niet overkomen.’ Dat kan niet waar zijn. Jezus antwoordt: ‘Weg daar, achter Mij, ​satan. Je bent een struikelblok voor Mij, jouw gedachten zijn niet Gods gedachten, maar die van mensen.’  Van een rots naar een struikelblok gaan is maar een klein eindje. Zo’n weg gaan we als we een ander belemmeren in wat voor hem of haar essentieel is om mens te worden. Als we de ander niet serieus nemen of negeren. Als dat wat we voor een ander doen niet helpend, helend, troostend is, zijn we een blok aan het been geworden. Dan kan de ander niet verder en zal ons wegsturen.Ook op onze eigen weg kunnen struikelblokken liggen. Wij zijn ons eigen struikelblok als we een wereld willen winnen, en de schade aan onze ziel op de koop toe nemen. Soms is God zelf het struikelblok, de steen des aanstoots, en we ergeren ons aan Zijn zwijgen, als er geen antwoord komt op onze vragen: waarom ik? Waarom overkomt mij dit? Dit verdien ik toch niet?

We hebben geduld nodig

Wat kunnen we doen met al die struikelblokken en valkuilen? Wachten en ons kruis op ons nemen. Ons kruis. Er staat niet een kruis, kies er maar eentje uit, eentje waarvan je verwacht de minste last te hebben. Er staat ook niet: hét kruis, alsof er maar één kruis is wat telt.  Nee, het gaat om ons eigen kruis. Ons kruis op ons nemen is ons leven zien zoals dat is. Niet door een roze bril en ook niet door een gitzwarte. Ondanks alles toch moed houden, eenvoudig voortgaan, als we dat kunnen. En als we niet kunnen, niet meer kunnen, wachten. Leven is vaak een traag proces waar geduld bij nodig is. We kunnen niet van hoogtepunt naar hoogtepunt gaan.

Een nieuwe wereld

Op de derde dag zal ik opstaan, zei Jezus. Niemand die die zin hoorde. En daar ging het nu juist om: mensen kunnen vallen, maar het gaat om het opstaan.  Het komt op ons aan. Onze levens zullen een struikelblok, of een springplank zijn voor de generaties na ons. We zijn allemaal op onze eigen manier in staat een bijdrage te leveren aan die nieuwe wereld. Door grote dingen goed te doen of door kleine dingen groots te doen. Mens-zijn is oefenen, zo leven dat we achteraf geen excuses nodig hebben. Niet meer zeggen: ik ben nu eenmaal zo, of: het is nu eenmaal zo. Niets is nu eenmaal zo. Niemand is nu eenmaal zo. Soms lukt het, vaak ook niet. Met vallen en opstaan, zo gaan wij onze weg.   Ik wens ieder de moed om ook in deze onzekere tijd, eenvoudig voort te gaan. De durf om de hoop vast te houden en de ervaring dat deze weg niet alles is, niet van deze wereld alleen.

Dit is de overdenking van Nel Verburg, die ze hield tijdens de allereerste ‘Liefs uit Wassenaar’, het speciale online te beluisteren programma dat in plaats komt van de kerkdiensten op zondag, vanwege de maatregelen rond het Coronavirus. De teksten die ze las waren: het gedicht ‘Doorlopen, simpelweg en religieus’ van Herman Andriessen en Mattheus 16:21-26.  De hele dienst kunt u hier beluisteren. Ga naar de stream die hoort bij 15 maart. 

Credits foto: Mashrik Fayaz