Wij zijn lang niet altijd heer en meester over onze tijd. Dat ervaar je bijvoorbeeld wanneer je iemand mist. Een klassiek voorbeeld hiervan is het verhaal van Penelope, die wacht op de terugkeer van Odysseus. Zij wacht, vult de tijd en weeft. Ook ons verlangen wordt aangewakkerd door ons onvermogen de tijd te beheersen. Konden we nog maar één keer…
Het geluk van geroofde tijd
Verbeelding geeft mensen de mogelijkheid om wat tijd te roven. Ook al bestaat het geluk van geroofde tijd alleen zolang iets is alsof. Geloof en kunst leiden ons naar dit gebied van de verbeelding. Degenen die we missen zijn er weer. Waar we naar verlangen komt dichtbij. We kunnen ons verplaatsen naar gebieden waar we niet zijn. De jeugd keert terug. De toekomst komt dichterbij. De kleuren zijn krachtiger.
Dat kan toch niet
In onze verbeelding trekken tijd en eeuwigheid samen op. Grenzen vervagen. Wie er gevoelig voor is, ontdekt zelfs dat de wereld van de verbeelding en onze werkelijkheid soms meer verweven zijn dan we voor mogelijk houden. Sommigen haken op dit punt af. “Onzin” hoor ik hen dan zeggen. “Dat kan toch niet”. “Valt het te bewijzen?” Dat soort kreten klinken er ook, als ik weer de zoveelste poging waag, om uit te leggen wat ik zoek in de kerk en waarom ik niet – in tegenstelling tot zoveel van mijn generatiegenoten – ben afgehaakt.
Ik kan het niet laten
Ik sluip elke keer weer mijn leven uit om wat tijd te stelen. De Bijbel is mijn landkaart, het licht van een kaars mijn zaklamp. Degenen die de wetten van de tijd handhaven, zitten me soms op de hielen. Je mag de tijd niet stelen. Het kan niet, maar ik kan het niet laten. Laten we op dievenpad gaan. Gij zult de tijd stelen.
credits foto: Nick Webb
