Onze oud-predikant ds. Marthe de Vries ging op zondag 27 februari voor. Ze legde een verband tussen het gedicht ‘Alles bewoonbaar’ van Marieke Lucas Rijneveld en de oproep van Jezus om de balk uit je eigen oog te halen. Deze tekst uit Lucas is de variant op de Bergrede in het Mattheus-evanglie.

Kom na het knielen weer overeind en recht samen de rug

De Bergrede in Mattheus gaat over de continuïteit met de Joodse wet. Bij Lucas gaat het allereerst om de liefde. Marthe de Vries: “We kunnen niet zonder elkaar. We moeten oog voor elkaar hebben. Dat is niet verblijvend bij Lucus en zo komt de liefde ook op het gebied van het recht. Er verandert pas echt iets als we kritisch naar onszelf durven kijken. Wederkerigheid sluit iedereen in.”

Luister hier de dienst terug

De dienst begint op 12 minuten en 2 seconden.

Alles bewoonbaar

Nooit het verzet kwijtgeraakt, het oergewoel in lief en leed,
of toegegeven aan de kanselpreek, aan Het Woord over wat
goed of fout, nooit te lui geweest om op te staan, om tegen
alle bullebakken in te gaan en met geheven vuisten de
hokjesgeest bevechten, tegen de rellen in je hoofd van het

niet-weten, om de onmacht met het stierenrood in je ogen te
temperen, of met rotsentrots altijd je eigen zin te verkondigen,
toe te kijken hoe iemand tot moes en het laatste restje
waardigheid te zien wegsijpelen, je bent tegen schedelmeten,
tegen knechtschap, tegen alle hoekigheid van de mens.

Nooit het verzet kwijtgeraakt, de kiem van de ontworsteling,
je afkomst draagt een rouwkleed, je afkomst had gelukkig
een vluchtstrook, niet dat je over alles mee kunt praten,
dat je altijd ziet hoe het gras aan de andere kant soms
dor en minder groen – het gaat erom dat je je kunt

verplaatsen, dat je de verdrietzee achter andermans ogen
ziet liggen, de woekerwoede van heb-ik-jou-daar,
je wilt zeggen dat je misschien niet alles begrijpt, dat je vast
nooit helemaal de geraakte snaar vindt, maar dat je het
wel voelt, ja, je voelt het, ook al is het verschil duimbreed.

Nooit het verzet kwijtgeraakt, en toch inzien wanneer
het niet jouw plek is, wanneer je moet knielen voor een gedicht
omdat een ander het beter bewoonbaar maakt, niet uit onwil,
niet uit verslagenheid, maar omdat je weet dat er zoveel
ongelijkheid, dat er nog steeds mensen achtergesteld,

jij wilt juist verbroedering, je wilt één vuist, en wellicht is je hand
nu nog niet krachtig genoeg, of moet je eerst die van de ander
vastpakken om te verzoenen, moet je daadwerkelijk de hoop voelen
dat je iets doet wat de wereld zal verbeteren, al moet je dit niet
vergeten: kom na het knielen weer overeind en recht samen de rug.