Allemaal om de krater, het rommelt overal. De uitbarsting komt later, met een boem en flits en een knal. 

Ik hou van Annie M.G. Schmidt. Ik ben met haar werk groot geworden. Nu ik ouder word, worden haar eigenwijze teksten groot in mij. Zoals het liedje over de verboden kus tussen Romeo en Julius. Het liedje hielp me ooit om mezelf te aanvaarden. In mijn puberteit troostte het me meer dan de woorden die ik in de kerk hoorde en die mij geen enkel perspectief gaven.

Als je maar op tijd stopt

Ik hou van Annie’s manier van kijken naar een fluitketeltje, een step of een giraf. ‘Alle verhalen eindigen gelukkig, als je maar op tijd stopt’ zei ze ooit. In Europa gaat het verhaal toch verder met bommen en geweld. Annie M.G. zag het al aankomen. Voor de musical Foxtrot uit 1967 dat gaat over de dreiging van de Tweede Wereldoorlog en het opkomend fascisme, schreef ze een liedje over een dans op de vulkaan. ‘Maar we trekken ons er niets van aan. We beginnen weer van voren af aan. Het is altijd zo gegaan, nooit iets anders gedaan, dansen op een vulkaan.’  Annie M.G. had me de woorden en het beeld al aangereikt. ‘De vulkaan is uitgebarsten’ was mijn eerste gedachte toen ik hoorde over de oorlog die in het Oosten van Europa in alle hevigheid woedt.

Veertigdagentijd

Of Pasen dit jaar een nieuw begin zal zijn? Het lukt me in ieder geval niet om te reiken naar zoete vrome woorden over de veertigdagentijd, waarin inkeer en verstilling onze beste vrienden zijn. Als je maar op tijd stopt. Misschien gaat de veertigdagentijd dit jaar daarover. Dan eindigen immers – volgens Annie M.G. – alle verhalen gelukkig. Ook dit jaar als het Pasen is geworden en Jezus de dood heeft overwonnen…gelukkig.

Tom Mikkers

Deze column verschijnt deze week ook in de Wassenaarse Krant als eerste van een serie columns namens de Raad van Kerken in Wassenaar tijdens de veertigdagentijd