Luister terug- kerkdienst 5 december, tweede advent

3 december 2021

Terugluisteren?

Hoe brengen we onze rusteloosheid tot bedaren zodat we zien waar kerst over gaat? Daarover gaat het in deze dienst op deze tweede zondag van de advent met ds. Tom Mikkers voorgaat.

De muziek werd verzorgd door Elly Rote. Teksten werden gelezen door Karin Vogelaar.

In deze dienst overhandigden we ook een cheque aan Yvonne Kubbinga van de Wassenaarse Reddingsbrigade. De collecte was bestemd voor het Rode Kruis in Wassenaar. Als u wilt bijdragen, kijk dan hier.

Orde van dienst

Beginnen

Rusteloosheid

Als het stil wordt in de nacht
en je hoort de dingen bijna praten,
dan hoor je ook hoe je eigen hoofd
nog lang niet, nog lang niet wil slapen,

want binnen zichzelf, daar praat
het door, over vandaag en morgen:
wanneer je op vakantie gaat
en wie er dan voor de hond moet zorgen;

het vertelt je een paar gekste moppen,
maar die kende je en je lach er niet om,
het vraagt je of je ‘n miljoen zal gappen
als dat zomaar es even kon,

en of als je doodgaat als je heel oud bent,
ja dan niks meer voelt of dat je het dan maar koud hebt,-
en dan gaat dat hoofd van binnen
maar gauw over iets anders beginnen,

terwijl het je nooit eens slapen laat
(trouwens, het zegt van zichzelf al: Raar,
raar, nietwaar, zo’n hoofd dat maar in je praat en praat).

Hans Andreus

Lied 440, Ga stillen in den lande

Psalm 126 en ontsteken van adventskaars

People get ready, Eva Cassidy

Overdenken

Achterlangs

De meeste treinen rijden achterlangs het leven.
Je ziet een schuurtje met een fiets ertegenaan.
Een kleine jongen is nog op, hij mag nog even.
Je ziet een keukendeur een eindje openstaan.
Als je maar niet door deze trein werd voortgedreven,
zou je daar zonder meer naar binnen kunnen gaan.

Zodra de schemer was gedaald,
was je niet langer meer verdwaald.

En je ontmoette daar niet eens verbaasde blikken.
Je zou toch komen? Iedereen had het vermoed.
Ze zouden even haast onmerkbaar naar je knikken,
want wie verwacht is wordt maar nauwelijks begroet.
Je zou je zomaar aan hun tafel kunnen schikken
en alle dingen waren plotseling weer goed.

Zodra de schemer was gedaald,
was je niet langer meer verdwaald.

Je hoefde daar geen druppel alcohol te drinken,
want grenadine zou smaken als cognac.
Je zag het haardvuur achter micaruitjes blinken,
er kwam een merel zitten zingen op het dak.
En die paar mensen die je nooit hebt kunnen missen,
kwamen daar binnen met een lach op hun gezicht.
Je zou je voortaan nooit meer in de weg vergissen,
je deed het boek van alle droevenissen dicht.

Maar ach, de trein is doorgegaan
en kilometers daarvandaan.

Willem Wilmink