‘Klankresten van een onvoltooid verhaal’. Dit lied liet Nel Verburg horen in de allereerste online vervanging van de wekelijkse kerkdienst: ‘Liefs uit Wassenaar’. Ik hoorde het voor het eerst. De woorden raakten me. Zoals we daar bij elkaar waren, in die lege kerkzaal.

Het zijn vreemde tijden. De veertigdagentijd gaat over inkeer en alles stilzetten. Dat is nu voor ons allemaal aan de orde in een extreme vorm. Waar we normaal mensen wijzen op de waarde van gemeenschap, gaat het nu over afstand houden. In ziekenhuizen vechten mensen voor hun leven en maken artsen en verpleegkundigen overuren. Het leven dat we konden leiden is voorbij, in ieder geval voor de komende tijd. Klankresten zijn het geworden.

Verlangen naar een gelukkig leven

Toch gaan bij Huub Oosterhuis de klankresten niet alleen over ons, maar over oude verhalen. Onvoltooid zijn deze. Onvoltooid omdat het nog gedáán moet worden tot in lengte van dagen. Waar gaat dat over? Dat gaat over mensen die verlangen naar een gelukkig leven op aarde en die ‘lichtwoorden’, ooit ontvangen, maar van wie?’ Huub Oosterhuis, die deze tekst dichtte, zei daar zelf ooit over: “Of je nu God zegt of Heer of Allah of Stem of Vader, Moeder, of Vreemdeling van de bergen, of Vriend, het blijft toch altijd ‘wie’? Die lichtwoorden gaan over liefde en over verlangen naar liefde. Wat wij-allemaal hebben, wat jullie-allemaal kennen. Waar alle liedjes van de wereld over gaan, in alle talen. ‘Laat mij maar zingen zolang ik nog kan – zolang de aarde nog rond is en vrede een vierkante cirkel – zolang de oorlogen duren, de levenden sterven, de doden niet opstaan, zullen wij zingen.’”

We blijven zingen

We blijven zingen, juist nu. In Italië zingen ze nu “Volare” vanaf de balkons, om moed te houden. In Spanje zingen ze en klappen ze voor de artsen in de ziekenhuizen. Dat zijn de beelden die ons nu omringen. Over alles zingen ze in landen waar mensen hun huizen nu niet uit kunnen. Klankresten zijn het, onvoltooid, die ons op de been houden in tijden van Corona.  Ik wens u alle lichtwoorden van de wereld toe. Opdat wij hoop houden. Opdat we erop blijven vertrouwen dat Israëls behoeder niet zal slapen. Of misschien moet ik dat anders formuleren. Israëls behoeder liet ook deze klankrest na: sta op, de liefde begint.

Tom Mikkers

Credits foto: Bennilover