‘Je bent maan, je bent nijlpaard, je bent water.’ Zo verwoordt de Zuid-Afrikaanse dichteres Antjie Krog hoe alles met alles verweven is. Een verbondenheid die in de inheemse culturen zo vanzelfsprekend is, maar onherroepelijk botst op ons Westerse denken. En toch: voor het redden van de kostbare ecosystemen van onze planeet wordt nu zelfs door de Verenigde Naties grote waarde toegekend aan de kennis en wijsheid van inheemse volkeren.

Aangewakkerd door een gesprek met Antjie Krog in 2015 begint Hester van Hasselt een zoektocht naar onderlinge verbondenheid. Die leidt langs een bevalling in Amsterdam-Oost, een laatste gedicht van K. Schippers, het sterfbed van haar moeder. In 2022 ontmoet ze de Chileens-Mexicaanse choreografe Amanda Piña, die onderzoek doet naar nog levende inheemse rituelen en dansen die zich verhouden tot de niet-menselijke wereld, zoals bergen, weer en water. En naar de politieke betekenis daarvan. Zij vertelt over de kracht van dankbaarheid en wederkerigheid.

Twee jaar later spreekt Hester Nishnaabeg musicus, schrijver en academicus Leanne Betasamosake Simpson uit Canada, een van de krachtigste inheemse stemmen van haar generatie. Hoe verhouden we ons tot de wereld waar we deel van uitmaken? Zijn we de verwevenheid met alles en iedereen verloren, of is die in wezen nog intact?